Home / สื่อสิ่งพิมพ์ / คู่มือ ประโยค ๑-๒ อรรถกถาธรรมบท ภาค ๔ แปลโดยพยัญชนะ ชื่อ คู่มือ ประโยค ๑ -๒ อรรถกถาธรรมบท ภาค ๔ แปลโดยพยัญชนะ ISBN 978-616-300-141-2 ภาษา ไทย ตีพิมพ์ปี ๒๕๕๘ จำนวน ๑, ๐๐๐ เล่ม จำนวนหน้า ๒๔๘ ผู้แปล คณาจารย์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย โรงพิมพ์ มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ราคาปก ๑๐๐ บาท เนื้อหาโดยย่อ คู่มือ ประโยค ๑-๒ "อรรถกถาธรรมบท ภาค ๔ แปลโดยพยัญชนะ" เล่มนี้ แปลมาจากอรรถกถาธรรมบท ภาษาบาลี ภาค ๔ ซึ่งเป็นผลงานของพระพุทธโฆสาจารย์ นักปราชญ์ชาวอินเดีย ผู้มีชื่อเสียงกึกก้อง เดินทางไปสิงหล (เกาะลังกา) เพื่อแปลพระไตรปิฎกและอรรถกถาจากภาษาสิงหลเป็นภาษาบาลี เมื่อ พ. ศ.
ก. (14 กรกฎาคม 2021). "จารึกแม่หินบดเวียงมะโน". ฐานข้อมูลจารึกในประเทศไทย. ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). ↑ ตรงใจ หุตางกูร, วชรพร อังกูรชัชชัย, ดอกรัก พยัคศรี, บ. (24 มิถุนายน 2021). "จารึกวัดโพธิ์ร้าง". ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). ↑ ตรงใจ หุตางกูร (บ. ). "จารึกเสาแปดเหลี่ยม (ลพบุรี)". ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 12 มีนาคม 2018. สืบค้นเมื่อ 29 มีนาคม 2016. ↑ พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร, บ. (15 กรกฎาคม 2021). "จารึกวัดมหาวัน (ลำพูน)". ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). ↑ พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร, บ. "จารึกพระเจ้าสววาธิสิทธิ 1 (วัดดอนแก้ว)". "จารึกพระเจ้าสววาธิสิทธิ 2 (วัดกู่กุด)". "จารึกธรรมมิกราชา". "จารึกวิหารโพธิ์ลังกา". ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). บรรณานุกรม [ แก้] พวน รามัญวงศ์ (2005). พจนานุกรมมอญ-ไทย ฉบับมอญสยาม. ศิลปวัฒนธรรม ฉบับพิเศษ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน. ISBN 978-974-323-544-3. สุจิตต์ วงษ์เทศ (2005). อักษรไทย มาจากไหน. ISBN 978-974-323-547-4. Aung-Thwin, Michael (2005). The mists of Rāmañña: The Legend that was Lower Burma (illustrated ed.
คู่มือ ประโยค ๑-๒ "อรรถกถาธรรมบท ภาค ๒ แปลโดยพยัญชนะ" เล่มนี้ แปลมาจากอรรถกถาธรรมบท ภาษาบาลี ภาค ๒ ซึ่งเป็นผลงานของพระพุทธโฆสาจารย์ นักปราชญ์ชาวอินเดีย ผู้มีชื่อเสียงกึกก้อง เดินทางไปสิงหล (เกาะลังกา) เพื่อแปลพระไตรปิฎกและอรรถกถาจากภาษาสิงหลเป็นภาษาบาลี เมื่อ พ. ศ.
2428 ตัวพิมพ์ของอักษรไทใหญ่มีลักษณะกลมมนคล้ายอักษรพม่ามากขึ้น และมีเครื่องหมายเฉพาะที่ต่างไปจากอักษรไทใหญ่ในคัมภีร์ ในเดือนกุมภาพันธ์ พ. 2492 รัฐบาลของ สมาพันธรัฐไทใหญ่ ได้ตั้งคณะกรรมการปฏิรูปอักษรไทใหญ่ที่เมือง ตองจี และได้ปรับปรุงอักษรไทใหญ่ใหม่เรียกว่าใหม่สูงลิ่กไทย ต่อมาใน พ. 2512 สภาไทใหญ่ ได้ปรับปรุงตัวอักษรใหม่อีก และใน พ. 2517 ก็มีการปรับปรุงอักษรไทใหญ่อีกชุดหนึ่งที่เมือง สีป้อ ทำให้มีประเด็นถกเถียงเกี่ยวกับอักษรไทใหญ่มากและยังหาข้อสรุปไม่ได้ อักษรไทใหญ่กับภาษาบาลี แก้ไข แต่เดิม ชาวไทใหญ่ใช้ลิ่กยวนเขียน ภาษาบาลี ต่อมาพยายามเปลี่ยนมาใช้ลิ่กถั่วงอกและลิ่กตัวมน แต่อักษรไม่พอ ทำให้ไม่มีระบบการเขียนเป็นมาตรฐาน ต่อมาจึงมีการนำอักษรพม่ามาใช้เขียนภาษาบาลี ในปัจจุบัน ได้มีความพยายามที่จะเขียนภาษาบาลีด้วยอักษรไทใหญ่อีกครั้ง มีการจัดประชุมระหว่างพระสงฆ์ไทใหญ่และชาวไทใหญ่หลายครั้งเริ่มตั้งแต่ พ. 2499 ใน พ. 2500 ที่ประชุมเสนอให้เขียนพระไตรปิฎกด้วยอักษรพม่าแล้วแปลเป็นภาษาไทใหญ่ที่เขียนด้วยอักษรไทใหญ่ แต่พระสงฆ์ไทใหญ่ก็ยังไม่พอใจ ใน พ.
ก. (14 กรกฎาคม 2021). "จารึกแม่หินบดเวียงมะโน". ฐานข้อมูลจารึกในประเทศไทย. ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). ↑ ตรงใจ หุตางกูร, วชรพร อังกูรชัชชัย, ดอกรัก พยัคศรี, บ. (24 มิถุนายน 2021). "จารึกวัดโพธิ์ร้าง". ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). ↑ ตรงใจ หุตางกูร (บ. ). "จารึกเสาแปดเหลี่ยม (ลพบุรี)". ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม เมื่อ 12 มีนาคม 2018. สืบค้นเมื่อ 29 มีนาคม 2016. ↑ พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร, บ. (15 กรกฎาคม 2021). "จารึกวัดมหาวัน (ลำพูน)". ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). ↑ พันธุ์ทิพย์ ธีระเนตร, บ. "จารึกพระเจ้าสววาธิสิทธิ 1 (วัดดอนแก้ว)". "จารึกพระเจ้าสววาธิสิทธิ 2 (วัดกู่กุด)". "จารึกธรรมมิกราชา". "จารึกวิหารโพธิ์ลังกา". ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). บรรณานุกรม แก้ไข พวน รามัญวงศ์ (2005). พจนานุกรมมอญ-ไทย ฉบับมอญสยาม. ศิลปวัฒนธรรม ฉบับพิเศษ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มติชน. ISBN 978-974-323-544-3. สุจิตต์ วงษ์เทศ (2005). อักษรไทย มาจากไหน. ISBN 978-974-323-547-4. Aung-Thwin, Michael (2005). The mists of Rāmañña: The Legend that was Lower Burma (illustrated ed.
Honolulu: University of Hawai'i Press. ISBN 978-0-824-82886-8. Bauer, Christian (1991). "Notes on Mon Epigraphy". Journal of the Siam Society. 79 (1): 35. ISSN 0304-226X. Lieberman, Victor B. (2003). Strange Parallels: Southeast Asia in Global Context, c. 800–1830, volume 1, Integration on the Mainland. Cambridge University Press. p. 136. ISBN 978-0-521-80496-7. Stadtner, Donald M. (2008). "The Mon of Lower Burma". 96: 198. ISSN 0304-226X. Sawada, Hideo (พฤษภาคม–มิถุนายน 2013). Some Properties of Burmese Script (PDF). 23rd Annual Meeting of the Southeast Asian Linguistics Society. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. pp. 1–36. คลังข้อมูลเก่า เก็บจาก แหล่งเดิม (PDF) เมื่อ 20 ตุลาคม 2016. สืบค้นเมื่อ 15 พฤศจิกายน 2017. Jenny, Mathias (กรกฎาคม 2015). Foreign Influence in the Burmese Language (PDF). International Conference on Burma/Myanmar Studies Burma/Myanmar in Transition: Connectivity, Changes and Challenges. Chiangmai, Thailand. pp. 1–21. แหล่งข้อมูลอื่น [ แก้] Easy Learning Mon – ทาง ยูทูบ Ethnologue เกี่ยวกับ ภาษามอญ
คนไทไม่ใช่คนไทย แต่เป็นเครือญาติชาติภาษา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มติน, 2548. ISBN 974-323-484-5 ซาย คำเมือง. อักษรไทใหญ่และพัฒนาการของอักษรไทใหญ่ในพม่า. ใน การศึกษาประวัติศาสตร์และวรรณกรรมของกลุ่มชาติพันธุ์ไท, สรัสวดี อ๋องสกุล และ โยซิซูกิ มาซูฮารา, บรรณาธิการ. หนังสือรวมผลงานวิชาการประชุมนานาชาติไทศึกษา 22-23 มีนาคม 2544 ที่ จ. เชียงใหม่ หน้า 427 - 451 บล็อกของนายช่างปลูกเรือน Learning Tai for non-Tai Speakers Archived 2009-01-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน:: นายช่างปลูกเรือน - พยัญชนะไทใหญ่ แหล่งข้อมูลอื่น แก้ไข ศูนย์รวมข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับรัฐฉาน Archived 2007-01-03 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (อังกฤษ) ฟอนต์อักษรไทใหญ่ Archived 2011-08-09 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (ภาษาไทใหญ่)